Perfectie bestaat

In de supermarkt weet ik het nog niet. Een exemplaar pakken doe ik over het algemeen op goed geluk. Ik knijp wel eens wat, maar dat geeft geen uitsluitsel. Een zachte plek en een horde fruitvliegjes die opstijgt wanneer ik er eentje optil, doen dat wel: die laat ik liggen. Een tweede signaal dat het goed of fout zit is wanneer ik met een scherp mes de bovenkant eraf snijd. Voelt het mes teveel weerstand en hoor ik tegelijkertijd een net iets te hard knerpje, dan is de kans groot dat de vrucht nog wat onrijp is. De kleur zie ik dan ook voor het eerst. Er zijn veel variaties mogelijk en het komt heel precies. Te lichtgeel bevestigt de indruk die het mes gaf. Des te donkerder het geel, des te rijper het exemplaar. Zeker wanneer er kleine bruinverkleuringen in zitten. De geur is dan ook voller en je ruikt een hint van beginnende gisting.  

De volgende stap is het snijden. Belangrijk is dat je het hart van de snijder precies in het midden van de vrucht weet te krijgen. Dat klinkt gemakkelijker dan het is. Eerst even proberen dus: licht aandrukken en kijken waar de deukjes zijn beland. Indien nodig kun je dan nog corrigeren. Vervolgens begin je tegelijkertijd te duwen en te draaien. Gaat het wat lastig en hoor je een soort geknars, dan kan het zijn dat je toch scheef gaat en de harde kern te pakken hebt. Zo niet, dan is ook nu het oordeel: niet rijp genoeg. Dunne ringen zijn het gevolg en in de smaak heeft het zuur nét het gevecht met het zoet gewonnen.

Het kan ook anders. Het geel heeft dan precies die veelbelovende tint tussen onrijp en overrijp waar je naar op zoek bent. De snijder glijdt moeiteloos door het vruchtvlees, de dikte van de ringen is overal gelijk. Na het snijden staat er een plasje sap onderin de schil. En dan de combinatie van smaak en mondgevoel ... Slechts een lichte druk van tong tegen gehemelte heeft het zachte vruchtvlees nodig om het zoete sap vrij te laten.

Hier past even een moment van stilte.

Een perfecte ananas: ik wist niet dat het kon.