Fris windje en tropische hitte

Zaterdag kwam er een eind aan het eerste treintraject van Moskou naar Irkutsk. Vier dagen en nachten in de trein. Van te voren was ik erg benieuwd naar alles en ook hoe die vier dagen 'niks' zouden bevallen. Nou, ik kan jullie melden: helemaal prima! Het klinkt misschien raar, maar het is heel snel gegaan. Ik heb niet eens één boek uitgelezen.

Wat doe je dan de hele dag? Heel weinig dus. Naar buiten kijken. Vanuit je eigen coupé of vanuit de gang. Je haalt eens wat water voor thee. En nog eens. En voor soep. En voor koffie.  Je eet wat. Je spoelt je spul weer schoon. Je kijkt nog eens op de dienstregeling wat de volgende stop is en hoe lang die duurt. Je gaat er uit als het een kwartier of langer is. Je koopt er een ijsje. Of kruisbessen. Of morellen. Of appels. Of kleine komkommers. Wat ze maar aanbieden. Je kletst wat met andere Nederlanders op het perron (of gaat ze uit de weg). En je zorgt dat je weer op tijd in de trein bent. Ook je provodnitsa houdt dat in de gaten.

Je vraagt je af of je een schoon shirtje aan zult trekken. En besluit van niet. Wat maakt het uit. Gewoon nog wat extra deo. Nog maar even wat foto's maken dan. Wat nog niet meevalt. Want je ziet niks aankomen. Je ziet wat je ziet en moet snel reageren. Ah, net dat leuke huisje gemist. Oké, wachten op het volgende. Of al die dode berken. Dat prachtige bloemenweitje. Enzovoort haha. Opeens valt op dat onze provodnitsa verschillende outfits heeft, al naar gelang haar bezigheden. Een wit bloesje wanneer de nieuwe passagiers instappen. Een rood bloesje wanneer ze het beddengoed uitdeelt en andere officiële dingen doet. En een blauw schort wanneer ze de gang dweilt, de kleedjes in de coupés stofzuigt (ja echt), de ramen lapt, een doekje over de rugleuningen haalt en schort + blauwe handschoenen wanneer ze de wc schoonmaakt. Enfin, meer gebeurt er niet. Oh ja, een spelletje nog af en toe. En een praatje met Elisabeth uit België of de Nederlandse tweeling die ook alledrie een grote reis maken.

Vanuit de trein gaan we naar Listvyanka aan het Baikalmeer. Een enorm meer. 600 km lang, 60 km breed en ruim 1600 meter diep. Het water is zo helder dat je 40 meter de diepte in kunt kijken. Er komen 360 rivieren in uit en er ontspringt er eentje. Listvyanka is een toeristisch plaatsje. De weg loopt houdt daar overigens op. Dus al het verkeer dat er heengaat, moet aan het eind weer omkeren. Parkeerplaatsen zijn er nauwelijks en het gevolg is één lange file die de hele dag duurt. Wat doe je in Listvyanka? Omul eten. Dat is de vis die daar wordt gevangen en vervolgens gerookt. Wij hebben dat natuurlijk ook gedaan. Het was lekker, maar superenthousiast werden we er ook weer niet van. Grappig is dat er in de hotels een boete staat op het bewaren of zelfs eten van omul op je hotelkamer. Wij snappen waarom. We moesten minstens vijf keer onze handen wassen voordat we ze niet meer roken!